به هر کرانه رفته ای به یک بهانه رفته ای دلم نشانه رفته ای بجویمت ز بی نشانها

خسته و پریشانم، در غم تو گریانم، از همه گریزانم، تا رهد ز تن جانم

تو که گفتی به پیش من بمان، چرا چنین نهان، مرا به حال خود رها کردی

چرا ندیدی که از غمت فغان رود به آسمان چه گویمت مرا فدا کردی

مگر که جان به لب رسد که یادت از نظر رود چرا تو بی خبر زما رفتی