گاهی کِشم سَری به گریبان خویشتن،از بس دلم زِ تنگیِ دنیا گرفته است .

خسته ام

راستش

از

این حجم از

 "با خودم بودن"

خسته شدم .

از اینکه در درونم، آنقدر خودم مشغول حرف زدن باخودم هستم ،

چه در جمع و چه در تنهایی......

از اینکه کسی جز خودم شنوای حرفهایم نیست .

از اینکه کسی جز خودم آرام کننده ی دلم نیست .

از اینکه آنقدر یقه ی این خودمِ بیچاره را، مدام و مدام میگیرم وبابت چیزهایی که شاید آنقدر سهمی در آن نداشته مجبورش میکنم بهم جواب بده و در عذابه!

خسته کننده ست

دلم میخواد به جریان بیفتم و در درونم گیر نکنم

حداقل تو این حجم از گیر افتادگی که داره منِ درونگرا رو هم کلافه میکنه .